Ölüme en yakın şey aşktır…

Kimi ilaha,

Kimi birine,

Kimi kendine âşık olur.

Aşk’a âşık olmaksa, aşkı bulacağımız seçeneksiz tekleşmenin tek yoludur.

Herhangi bir yolda, son varış noktası, TEK’in, Nokta’nın kendisidir; nice yol çeşitliliğinde…

Aşk’a âşık olunca, ateşi ısıtır, pişirir, demler…

Aşk’tan ötesi haram olur.

Yanmak zevk olur.

Ben’likten geçersin tutuşunca.

Varlık dönüşür.

“Sen” diye bir şey kalamaz.

“O” dediğimiz tüm kimseler; aşkın kendileri, veçheleri, tezahürleri olur. “O” olurlar.

Kün’ün etrafında kanatları küllü pervane gibi, oluşundan memnun olursun.

SerHoş musun? Hoş olursun.

Bu bir günde olmaz.

Bu toprak dünyada, ayaklarımızın üstünde fakat sonsuz mana aleminde meraktayken;

insan öldürür ya bazen yaşatmak istediğini.

Beşerin tek gerçeği ölüm korkusu olduğundan.

Aşk ölüme öyle yaklaşır, canlı olduğu görünsün diye.

Aşk korku olamaz. Ölüm de.

Ancak yeniden doğuş olabilir…

Hatta doğuruşun OL’abilir…

Doğur’an, yaratan olabilir.

Doğmamış ve doğurulmamış OL’An olabilir mi?

“O” kendini sana, sendeki aşkın varlığında sunabilir…

Ölüp de hep “can” olmak için atlanır ateşine.

Denizinde çoğalmak olur sonra.

Seyirlerde gezmek olur.

Dünyaya cennetin tutuşturduğu, cehennemin söndüğü bir

An yaşatmak için “Aşk” olunur.

🦄 İçkimse