Ayrılık üzerine…

Kırılır…

Yarılır…

Ayrışır ikiye şeyler…

Kalpler, elmalar, aşkılar, sular…

Ama sistem boşluk kabul etmez.

Ayrışmak ayrılık değildir.

Ayrılık yoktur.

Kırılan yerden ışık sızar içeri.

Yeni bağlar kurulur ayrışan tarafların arasında,

Yeniden Bir’in parçası olabilmek için.

Boşluğun dolma esasındadır olanlar;

Kan, ter, gayret, hasret, temas, çatışma, kaos bağlar birini diğerine.

Yeni bir “Bir” oluşturur.

Aç kalbinin kırgınlıklarına.

Bırak düşüp uzaksın israrla vurup dökenler.

Kalpler… Güçlenir onarılırken.

Ne için çarptıklarını anlama şansları olur.

Bir elma bölünür ikiye.

Bir parçasını yer biri, karışır tenine, dokusuna elma kokusu, onunla gezer,

elma onun parças olur.

Diğer yarısı elmanın çürür, düşer toprağa,

yeni bir filize can olur.

Kavuşurlar “Bir” in içinde.

Aşklar ayrışır…

Herkes kendi yoluna gider.

Beden taşır her dokunuşun hatırasını.

Birbirlerinde yaşarlar, bilmeden.

Sular…

Ayrişir dört bir yana.

Bir şelaleden buharlaşır,

Göz yaşına ulaşır yolculuğu,

Kaynaktan akar, okyanusa karışır,

Tatlıymış, tuzluymış ne fark eder?

iÇKİMSE